Konferencja Bliskości oczami blogerki relacja

Już za mną jeden z najlepszych weekendów w tym roku. Tyle się wydarzyło, że nie wiem od czego zacząć.

Po ciężkim dniu piątkowym w pracy, jak na skrzydłach jechałam do Trattoria Rucoli na Francuską, bo tam umówiłam się z Ewą i Magdą, które pokonały wiele kilometrów żeby wziąć udział razem ze mną w Konferencji Bliskości.

Takiej eksplozji blogowej mocy trzeba mi było. Cała knajpka nasłuchała jak dyskutowałyśmy o rodzicielstwie bliskości i karmieniu piersią. Tak jakbyśmy znały się od stu lat i spotkały  ponownie jak co weekend.

Gdyby nie to, że rano o ósmej w sobotę miałyśmy być pod warszawskim Ilozjonem, to pewnie rozmawiałybyśmy dłużej i siedziały do północy.

Czas jednak zleciał szybko, za szybko!

W mroźny sobotni poranek spotkałyśmy się na Mokotwie i przekroczyłyśmy progi Iluzjonu. Nie minęło wiele czasu i dołączyła do nas Ania, która całą noc jechała na konferencję.

Spotkałam też m.in. Olę, Jowitę, Luli, Justynę, udało mi się zamienić kilka słów z Agnieszką, ale trema mnie jednak zjadła i zupełnie nie wiedziałam co mam powiedzieć. Niestety okazało się w piątek, że moje Dziecko z bliska oraz Wielka Księga Rodzicielstwa Bliskości są u młodych mam moich przyjaciółek więc niestety autografów nie zdobyłam.

Spotkałam też moją koleżankę z liceum której ponad dziesięć lat nie widziałam. Okazało się, że jest doradcą wiązania ClauWi! Jaki ten świat mały! To spotkanie bardzo mnie wzruszyło.

Szybka kawa i zaczęło się!

Konferencję Bliskości organizowała Mamania. Zaplanowane były trzy panele dyskusyjne oraz spotkanie z małżeństwem Searsów!

Pierwszy panel był poświęcony chustonoszeniu dzieci: Noszenie dzieci – różne szkoły, różne techniki, wspólna idea. 
Dyskusja – dość ożywiona toczyła się wokół problemów nauczania chustowania, kompetencji doradcy wiązania, panelistki zastanawiały się jak sprostać problemom ze złymi nawykami wiązania dzieci. Padały pytania czy do wiązania potrzebny jest doradca, jak trafić do rodziców, którzy chcą lub nie chcą wiązać, jak przekonywać do chustonoszenia i czy w ogóle warto.
A warto nosić, warto 🙂

Potem była przerwa kawowa, w trakcie której obgryzłam wszystkie paznokcie. Weszłam na panel w którym brałam udział z sercem w gardle. Byłam tu niejako jak adwokat diabła – obrońca Internetu w  dyskusji „Żeby wychować dziecko potrzebna jest cała wioska” – rodzicielstwo bliskości w XXI wieku.

Miałam zaszczyt przy jednym stole rozmawiać ze wspaniałymi kobietami: Małgorzatą, Anną, Kają, Joanną. Ja taki internetowy maluszek, czułam się ogromnie zaszczycona mogąc wziąć udział w tej dyskusji.
A o czym mówiłyśmy?
Ano o rodzicielstwie bliskości, o ogromnej potrzebie odbudowania relacji międzypokoleniowych, o budowaniu swoich matczynych granic, o reagowaniu na „dobre rady” i krytykę, o roli ojców, którym trzeba otworzyć do tego naszego kobiecego, matczynego świata drzwi. Rozmawiałyśmy o tym gdzie kobiety mogą znaleźć wsparcie i o tym że warto go szukać. Ja w swoim wystąpieniu broniłam internetu i przekonywałam, że nie jest on tylko siedliskiem głupot i wojen matek, ale miejscem gdzie można spotkać osoby które zrozumieją kiedy wokół wszyscy inni wątpią w słuszność Twojego rodzicielstwa.
Czuję z mojej strony, że chyba wybroniłam ten internet, bo po dyskusji podeszła do mnie z sali młoda mama i rozmawiała z nami właśnie o tym, że m.in. długie karmienie piersią nie znajduje powszechnej akceptacji nawet w najbliższej rodzinie, a online można się odnaleźć.
Na skrzynce mailowej natomiast czekały na mnie maile od mam które były na konferencji i tak jak ja on-line znalazły zrozumienie i wsparcie w wyborze rodzicielstwa bliskości.
Te rozmowy po panelu i maile dały mi wiele przemyśleń i na pewno tematy z tej dyskusji będę tu poruszała, bo okazuje się, że jest to ważne.

Trzeci panel – na który się spóźniłam właśnie dlatego że trwała rozmowa po dyskusji wcześniejszej, dotykał tematyką  bardzo ważnego dla mnie aspektu macierzyństwa – a mianowicie powrotu do aktywności zawodowej i w ogóle o podjęcia pracy czy etatowej czy własnej po pojawieniu się dziecka
Równowaga – zapomniany filar rodzicielstwa bliskości. Więź po powrocie do pracy, organizacja życia rodzinnego w nurcie Attachment Parenting.
Budujący był to panel. Słuchając dyskusji uwierzyłam, że powrót do pracy nie musi stać w kontrze do rodzicielstwa bliskości i budowania silnej i pięknej więzi z dzieckiem.

Na sam koniec przyszli do nas Searsowie!
Każdej mamie mogłabym polecić ten wykład! Dr Sears omówił z nami znane już nam wszystkim filary i narzędzia rodzicielstwa bliskości. Pokazywał jak ukoić po ojcowsku płaczące dziecko, wiele słów pało na temat tego dlaczego nie należy pozostawiać dziecka płaczącego w łóżeczku, dlaczego warto przytulać i karmić piersią.
Zapamiętałam te słowa o karmieniu piersią i uspokajaniu dziecka przy piersi i o tym dlaczego mamy reagują tak intensywnie na płacz dziecka: „Nature has designed her (mother) to respond to baby’s cry” ile w tym prawdy! Ogromnie się wzruszyłam!
Tak jak wszyscy rodzice tak i Searsowie rodzicielstwa uczyli się od swoich dzieci i siebie nawzajem i pięknie o tym opowiadali kiedy z sali padały pytania o to jak zbudowali Attachment Parenting.
Najbardziej spodobało mi się to, że najważniejszą cechą rodzica według Dr Searsa jest umiejętność śmiania się i czerpania z życia oraz rodzicielstwa radości. „Bez śmiechu nie przetrwamy jako rodzice” i to chyba najbardziej pokrzepiające zdanie jakie usłyszałam w trakcie tej konferencji.

Ogromny szacun dla dziewczyn z Mamanii! Ogromne brawa, bo zorganizowały wspaniały event. Ja osobiście czułam się na miejscu – pierwszy raz od bardzo dawna, razem z Anią, Magdą i Ewą – rozumiana bez słów.

Proud Blog-moms of Attachment Parenting 😉

Po konferencji Magda pojechała do swojego Tomka, który czekał na nią u swojej cioci, a ja odwiozłam Ewę na dworzec. W międzyczasie zgubiłam Anię, ale liczę, że nadrobimy jeszcze nie raz!

Zanim jeszcze się rozstałyśmy z Ewą to spędziłyśmy trochę czasu nad kawą i herbatą i doszłyśmy do wniosku, że nie mamy o czym ze sobą dyskutować, co powiemy sobie to przytakujemy. I tak własnie się z blogerkami RB spędzało czas w stolicy – na wspaniałym porozumieniu!

To było jak sen dziewczyny! Do następnego razu i mam nadzieję, że wcześniej nam się uda spotkać, a nie dopiero w maju!

Blogerki, jak to blogerki – fotki robią gdzie mogą!

Oldskulowa nawigacja

Mam po całym weekendzie głowę pełną pomysłów na posty, mam milion przemyśleń i wewnętrzny spokój… a jednocześnie ta moja powyższa relacja nawet w połowie nie odzwierciedla tego jak ważne to było dla mnie wydarzenie!